De zomer is begonnen, en daarmee dus ook ‘the bum life’!!!!
Dit weekend nam Mobi — onze flink uit de kluiten gewassen mobilhome — ons mee over de Nederlands grens. Niet zo heel ver, naar Bergeijk. Een fijn dorpje waar Camping De Paal onze thuis werd voor vijf dagen, en waar Gerrit Rietveld klaarblijkelijk ook een spoor achterliet.
Onze heenrit verliep niet geheel en al vlekkeloos, 5 uur (VIJF.UUR.DUS!!!) zijn we onderweg geweest. Maar eens aangekomen kon het relaxen beginnen....
Relaxen, dus. Dat doe ik het liefst op 'teensletsen', bij het grotere publiek ook bekend als flipflops. Teensletsen staan voor mij gelijk aan zomer.
Als kind al ontwikkelde ik mijn voorliefde voor teensletsen. Het eerste
paar dat ik me levendig kan herinneren waren lichtblauw met een gele
plastieken margriet erop. Eigenlijk zat die bloem ‘erin’… net boven het
stukje dat tussen
de tenen hoort te zitten
was er een gat, en daarin
stak die bloem.
In die tijd gingen we met mijn ouders, en met jaarlijks variërende familieleden, in de zomervakantie voor twee weken naar Middelkerke. De meest zalige tijden beleefden we daar... En op één van die zomervakanties droeg ik dus ook permanent mijn mooie gebloemde teensletsen… met een gapende wonde op mijn rechtervoet als gevolg, want het soortement van steeltje waarmee die bloem vastzat, priemde de hele tijd in mijn voet.
Maar in plaats van een trauma ontwikkelde ik een verslaving aan die dingen, ondanks een nog steeds zichtbaar litteken. Bijkomstig symptoom van veelvuldige teenslets-loperij: een spatie tussen mijn dikke teen en die ernaast, zodat er altijd perfect een teenslets-stokje (of hoe heet dat ding tussen je tenen?) tussenpast. Eat this, Darwin!!
En zo komt het dat ik, in mijn vrije tijd, ongeveer van april tot september op teensletsen loop. Meestal ook op één en hetzelfde paar, tenzij dat vroegtijdig komt te overlijden. En dat heeft zo zijn gevolgen… Tegen eind september staan die teensletsen gebrandmerkt in mijn voeten, en dat blijft zo tot ik de volgende zomer aan een nieuwe ronde begin.
En
als de winter dan wat somber en donker is, of ik mij wat stressy voel,
dan doe ik mijn dikke sokken uit en kijk ik naar die ‘zonnetattoo’. Dan
kan ik niet anders dan glimlachen en in gedachten een liedje van pakweg
Jack Johnson beginnen neuriën…
La da da da da da…La da da da da...
Geniet dus nu maar van de vrijheid, 'bubble toes'....
Dit weekend nam Mobi — onze flink uit de kluiten gewassen mobilhome — ons mee over de Nederlands grens. Niet zo heel ver, naar Bergeijk. Een fijn dorpje waar Camping De Paal onze thuis werd voor vijf dagen, en waar Gerrit Rietveld klaarblijkelijk ook een spoor achterliet.
Onze heenrit verliep niet geheel en al vlekkeloos, 5 uur (VIJF.UUR.DUS!!!) zijn we onderweg geweest. Maar eens aangekomen kon het relaxen beginnen....
Relaxen, dus. Dat doe ik het liefst op 'teensletsen', bij het grotere publiek ook bekend als flipflops. Teensletsen staan voor mij gelijk aan zomer.
Als kind al ontwikkelde ik mijn voorliefde voor teensletsen. Het eerste
paar dat ik me levendig kan herinneren waren lichtblauw met een gele
plastieken margriet erop. Eigenlijk zat die bloem ‘erin’… net boven het
stukje dat tussende tenen hoort te zitten
was er een gat, en daarin
stak die bloem.
In die tijd gingen we met mijn ouders, en met jaarlijks variërende familieleden, in de zomervakantie voor twee weken naar Middelkerke. De meest zalige tijden beleefden we daar... En op één van die zomervakanties droeg ik dus ook permanent mijn mooie gebloemde teensletsen… met een gapende wonde op mijn rechtervoet als gevolg, want het soortement van steeltje waarmee die bloem vastzat, priemde de hele tijd in mijn voet.
Maar in plaats van een trauma ontwikkelde ik een verslaving aan die dingen, ondanks een nog steeds zichtbaar litteken. Bijkomstig symptoom van veelvuldige teenslets-loperij: een spatie tussen mijn dikke teen en die ernaast, zodat er altijd perfect een teenslets-stokje (of hoe heet dat ding tussen je tenen?) tussenpast. Eat this, Darwin!!
En zo komt het dat ik, in mijn vrije tijd, ongeveer van april tot september op teensletsen loop. Meestal ook op één en hetzelfde paar, tenzij dat vroegtijdig komt te overlijden. En dat heeft zo zijn gevolgen… Tegen eind september staan die teensletsen gebrandmerkt in mijn voeten, en dat blijft zo tot ik de volgende zomer aan een nieuwe ronde begin.
En
als de winter dan wat somber en donker is, of ik mij wat stressy voel,
dan doe ik mijn dikke sokken uit en kijk ik naar die ‘zonnetattoo’. Dan
kan ik niet anders dan glimlachen en in gedachten een liedje van pakweg
Jack Johnson beginnen neuriën…La da da da da da…La da da da da...
Geniet dus nu maar van de vrijheid, 'bubble toes'....
PS:
Zowiepowie treedt in de voetsporen van mama
Ik hoop dat je nog heel lang met een brede zomerse glimlach, ook wanneer de winter zijn koude tanden in onze omgeving zet, als je happy you door het leven kunt glijsletsen.
BeantwoordenVerwijderen